De Keltische Maankalender
Merlin
"But how many merry monthes be in the yeere?
There are thirteen, I say;
The Midsummer Moone is the merryest of all,
Next to the merry month of May."
(Robin Hood and Ffryer Tucke; Percy MS p.10)
De Oude Religie en de Oude Gebruiken komen uit een tijd dat de mens nog nauw verbonden was met de krachten in de natuur en de kosmos. Een tijd waarin de getijden van de Maan en de seizoenen van de Zon begrepen werden. Een tijd waarin de mens in harmonie met het land leefde.
Het gouden licht van de zonnestralen in de herfstmist vervulde onze ziel. De eenzame roep van de kraai, de zwarte schim gezien vanuit je ooghoeken, markeerde de rand van de werkelijkheid. Hij was de brenger van onzekerheid, van ongeluk en dood.
De herfststormen deden de kale takken ratelen als een geraamte aan de galg, verkilden onze ziel en fluisterden van kosmische krachten die we niet begrepen.
Koning Winter herschiep de Aarde in een fragiele wereld van blauw-zwarte vlammen van ijs, en de godin Hel bedekte haar met een donzig kleed van sneeuw waarin alle geluid verstomde. En de mens? Wij trokken ons terug bij het haardvuur. We herinnerden ons de verhalen, de legenden en mythen, en lieten onze geest dwalen door de wereld van de Feeën.
En dan, als bij toverslag, verschenen de eerst bloemen, en werden de eerste lammeren geboren. Moeder Aarde toonde zich aan ons als Maagd. De vlucht van de ganzen sprak van de komende lente, en een koortsachtige vreugde maakte zich van ons meester. We haalden de spinnewebben van de Winter weg en maakten ons op om het Vruchtbaarheidsfeest te vieren. We kozen onze Mei, de jonge vrouw, Maagd en Koningin tegelijk. We richtten onze Meipaal op, vol met witte en rode slingers, symbolen van de mysterieuze levenskracht in onze lendenen.
In de hitte van de Zomer vervaagde het vuur van de hartstocht tot een amberen gloed. Moeder Aarde was vol overvloed. Hoe zouden we ooit iets kunnen ontberen? En wanneer de oogsttijd kwam sneden we het eerste graan, in de volheid van het leven. We vlochten een pop zodat de korengeest kon overwinteren. We zegden dank aan onze Moeder voor haar gaven.
En tenslotte kwam de eerste kille herfstdag, die ons vertelde dat het tijd werd om ons weer voor te bereiden op de Winter. Net als de eekhoorn die haar noten en zaden verzamelt, moeten ook wij de zaden van ons leven verzamelen.
Deze traditionele Keltische Maankalender stamt uit een tijd, misschien moeten we het een 'mythische' tijd noemen, zoals die net is beschreven. Een 'innerlijke' tijd, een manier van leven, een manier van zijn. De Oude Religie is eeuwenlang bewaard in sommige families, en ook in folklore, in mythen, sagen, legenden, in onbegrepen gebruiken, in sprookjes en volksverhalen, en zelfs in feesten en symbolen in de christelijke kerk.
De oude wijze vrouwen ('vroede vrouwen' of vroedvrouwen) wisten van kruiden, van ziekte, gezondheid en dood, van geboorte en abortus, en zagen daarin zowel de Godin die leven geeft, als het donkere aangezicht van de Gehoornde. Zij werkten met de getijden van de natuur, zij kenden de kracht van de Maan, de Zilveren Godin die onze gids is in de kilte van de nacht, Onze Vrouwe die regeert over het leven en de zee, over het maandelijkse bloeden en de gloed van onze dromen.
De Maankalender stamt uit een tijd van voor Stonehenge, een tijd waarin de Maan belangrijker was dan de Zon. De Maan heeft drie gezichten: de jonge Maagd is de Wassende Maan, in de Volle Maan zien we de Moeder, en de Afnemende Maan is de Heks, de Oude Vrouw, de Wijze Vrouw. En de Nieuwe Maan tenslotte is het Mysterie, want als het 's nachts donker is en onze Zilveren Vrouwe niet aan ons verschijnt, dan voltrekt zich de transformatie achter de schimmige nevels van de Melkweg.
De belangrijke momenten in het leven, en in het jaar, werden door de Maan geregeld. Feesten werden gehouden als de Maan vol was, direct nadat het werk op het land was gedaan. Zo is de Herfstmaan (van Haerfest, oftewel harvest, oogst) de maan die direct volgt op de oogstperiode in Augustus. Met de Bloedmaan vieren we het slachten van de dieren waarvoor onvoldoende wintervoorraad zou zijn. En eens in de twee of drie jaar, in het hart van de Winter, verschijnt er een mysterieuze maan - de IJsmaan. Zij is de dertiende maan in het jaar, en markeert 'de tijd waarin geen tijd bestaat', de poort naar de Andere Wereld. Zij is de dertiende fee die haar gave van de Dood slechts bracht omdat ze vergeten werd... Maar wij zullen Haar niet vergeten, noch Haar boodschap, die ons vertelt dat niets statisch is, dat er altijd een 'dertiende' element is juist wanneer we denken dat we de cyclus van twaalf begrijpen...
Met de komst van de Zonnereligies en de verandering van Stonehenge van een Maanobservatorium tot een Zonneobservatorium, begon de mens zijn band met de natuurkrachten te verliezen. Langzaamaan werd het noodzakelijk om de ritmen en cycli van de Maan te koppelen aan het pad van de Zon, zodat het mysterie niet voorgoed verloren zou gaan.
Als je naar de cyclus van de Maan leeft, en haar namen en de gebeurtenissen in de natuur toelaat in je dromen, dan zul je merken dat je de Oude Paden weer kunt bewandelen, en de kennis kunt ontdekken die verloren ligt in het verleden. Het is een eenzaam pad, een pad net zo ongrijpbaar als je dromen, een pad dat makkelijk breekt in de scherpe machinerie van ons intellect. Het is ook een heel spannend pad, waardoor je in contact kunt komen met het Web van het Leven dat tussen de Werelden van Goden en Mensen ligt!
Als je de maankalender als eeuwigdurende kalender wilt gebruiken, snij dan de binnenste cirkel los. Je kunt nu de binnenste cirkel draaien zodat de volle maan symbooltjes naar de juiste data wijzen. Op www.silvercircle.org kun je uitzoeken welke data bij welke maancyclus horen.
Maankalender
Bestellen
History
The Silver Circle Moon Calendar is (C) Merlin.
