Wiccan Rede * Summer 1984 by Marcel
Van 27 t/m 30 april vond er in Bad Meinberg een esoterisch seminar plaats met onder andere Alex Sanders als spreker. Aansluitend vond er op 1 en 2 mei een specifiek Wicca-seminar plaats, met alleen Alex Sanders en zijn vrouw.
Vooraf bezocht ik de burcht van Bentheim, waar “der Herr-Gott von Bentheim” zich bevindt, een beeld waarvan men aanneemt dat het Jezus voorstelt, doch dat waarschijnlijk Hangtyr (Wodan in de vorm van de Gehangene) voorstelt, of een andere gehangen God, daar het beeld uit de heidense tijd stamt.
Het grote seminar werd door 170 mensen van zeer diverse pluimage bezocht. ’s Morgens hoorde men in de grote zaal twee verschillende lezingen en ’s middags had men de keus uit drie verschillende onderwerpen in verschillende lokaties. Bijzonder boeiend was een magnetiseur uit Hamburg, B.D. Neht, die aantoonde hoe men energie moet laten stromen, en zelfs aan anderen kan overdragen. Op de laatste dag toonde hij in een extra zitting hoe men de aura kan voelen.
Als alle sprekers verbond hij in lichte mate theorie en praktijk. Zo was er ook een afrikaanse medicijnman, Okonfo Ra Kawawa, die mensen ritmisch trommelen leerde. Een Amerikaanse professor, Alberto Villoldo, droeg kennis over die hij bij Peruviaanse Sjamanen had opgedaan. Een Zwitser, Krotoshin, gaf een buitengewoon saaie verhandeling over de (ka)huna leer. Een andere Zwitser, Biederman, gaf een verhandeling over de pre-historische kunst. Op de derde dag gaf Alex Sanders een verhandeling over zijn inwijding door zijn grootmoeder (iets dat men in verschillende boeken kan nalezen)en droeg een lange hymne aan de Godin voor, waarna hij in het kort de acht grote aan de God gewijde feesten uiteen zette en de dertien kleine aan de Godin gewijde maanfeesten.
Er was een Duitse, zogenaamde “pragmatische magiër”die zich Frater V.D. noemde, maar afgezien van zijn pure sarcasme slechts show zonder inhoud was. Triest was dat een van de genodigde sprekers, een zekere dominee Hüskens, van het bestuur van zijn kerkprovincie geen toestemming had gekregen het seminar te bezoeken, en dat zijn boek, dat hand een zou over de overeenkomsten tussen magie en gebed, niet gepubliceerd mocht worden.
Een Zwitserse sjamaan van Russische afkomst, Golowin, zou het over de inwijdingsweg in sprookjes hebben, maar hij kwam in het geheel niet op zijn onderwerp. Wel bleef je bij die man lachen, alhoewel hij over minder leuke zaken sprak als de walgelijke behandeling van nationale minderheden in Zwitserland. Op de laatste morgen, 30 april, was er een rondleiding langs Externsteine, een heilige plaats waar voor de komst van het Christendom mensen van geheel Europa tot aan de Krim toe kwamen om te worden ingewijd. Ook Heersers kwamen er om door drie dagen in een graf met uiterst negatieve straling te gaan liggen zich waardig te betonen. Aan de voorkant bevindt zich een troon, uit steen gehouwen, waar naar verluidt zowel Herman de Cherusker in zijn strijd tegen de Romeinen, als Windukind (een zeer !!) in zijn strijd tegen Karel “de Grote” hun troepen van te voren toespreken.
’s Avonds was er een grootse afsluiting met de 110 overgeblevenen. Er werd op een grote open plek in het woud een aarde ritueel gehouden. Een ieder diende een gave mee te brengen in de vorm van een brief of een tekening die negatieve karaktereigenschappen representeerde, welke men aan de aarde moest geven om deze kwijt te raken. De Amerikaanse sjamaan opende de cirkel door de aarde en de vier richtingen aan te roepen in het Engels, Spaans en Quetchua. Daarna gebeurde het door een ander in het Duits. De gehele tijd gedurende het ceremonieel begeleide de medicijnman het gebeuren op zijn trommel. Een Duitse magiër danste de gehele tijd rond de cirkel om zwartmagische lieden uit de omgeving, die de sjamaan daadwerkelijk met negatieve gedachten stoorden, soms met harde hand te verwijderen en door zijn dansen uit hun koncentratie te halen.
Het geheel begon toen met het scheppingsverhaal uit de Edda, voorgedragen door Sigrun Schleipfer. Daarna volgde een uitleg door de sjamaan van wat er zou volgen, en Sigrun droeg al zingend Odin’s Runenlied voor. Rond het ontstoken vuur ging men daarna onder leiding van de sjamaan gedurende de resterende 2 ½ uur “witchitaitai oeniwee, oeroenika oeroenika hey hey hey hey oeniwee” zingen, en men moest op het teken van de sjamaan met vier personen tegelijk naar voren komen, met de handen door het uur gaan, en de gave in het vuur werpen. Alex Sanders en Sigrun Schleipfer als belangrijkste vertegenwoordigers van heidense tradities, werden als eerste verzocht hun gave naar voren te brengen. Na afloop werd – zelfs met de lokale zwarte magiërs, die hielpen banken te sjouwen- wijn gedronken en hapjes gegeten.
De volgende morgen om 10.00 uur begon het eigenlijke Wicca-seminar, alhoewel ik de indruk had dat aanwezige lieden die zich met Wicca bezig hielden op drie na reeds vertrokken waren. (Twee van de drie hoorden bij de daar aanwezige boeken- en tijdschriften stand) Er waren 35 aanwezigen – het aantal aanwezigen was van te voren reeds door de organisatie beperkt. Alhoewel het feest van Walburga (de zuster van St. Willibald, die op 25 februari 799 stierf) tegenwoordig op de 25e februari gevierd wordt, wordt “Walpurgis” soms nog wel gebruikt om het feest van 30 april-1 mei aan te geven.
Zo begon de eerste dag met een ritueel door Sanders met diens nieuwe vrouw (25 of 30 jaar jonger dan hijzelf, zo te zien) ter gelegenheid van Walpurgis zoals hij zelf aangaf. Het was het ritueel “Drawing down the Moon”, dat tot doel heeft een aspect van de Godin “neer te halen”op aarde in een menselijke verpersoonlijking van Haar, in de vrouw van Sanders natuurlijk. Van te voren trok hij een cirkel. Dit deed hij in de naam van Cernunnos en Aradia (ik moet hierbij toegeven dat ik het zonder vertaling van Engels in Duits niet begrepen had daar hij Curnien en Erede zei, wat voor mij op die wijze uitgesproken onbekende namen waren) en Herman en Witte Adelaar. Dit in naam van Herman en de Witte Adelaar moet gezien worden als een plaatselijke toegift. Het ritueel vond dicht bij het Hermannsdenkmal plaats en prof. Neumann die eveneens een lezing hield, meende dat bij het nabij gelegen lage de Hermannsslacht plaats gevonden heeft. Overigens associëren de organisator, Dhr. M. Himmel, prof Neumann en de Heidnische Gemeinschaft in Berlijn de plaats met het legendarische Thula en Asgard. Gedurende de ceremonie was Sanders in het rood gekleed, en diens vrouw in het blauw. Dit hangt af van de seizoenen, wanneer de God en wanneer de Godin domineert en welk feest men viert. Hij legde dit later uit.
Nadat hij zich had omgekleed en pauzeerde vertelde hij dat hij een visioen van Herman de Cherusker heeft gehad in Duitsland. Voordat hij in Duitsland kwam zei hij dat hij nog nooit van Herman had gehoord. Wel rouleren er in Engelse Wicca-kringen legendes over “de geheime Krijger aan de Rand van de Tijd”. (Dit roept bij mij associaties op met de walgelijke Khalki uit de hindoe mythologie, vanwege de formulering “aan de Rand van de Tijd”). Na een verklaring die me lichtelijk deed twijfelen vanwege de politieke implicaties vertelde Sanders dat Herman zich bij hem beklaagde dat men hem vergeten is en dat men dient te bedenken waarvoor hij gestreden heeft. Men moet meer aandacht hebben voor wat hij representeert, namelijk het terugkeren tot de eigen wortels, zowel op religieus als op cultureel gebied. Herman zei onder meer letterlijk: “Als men naar de wortels van het eigen land zoekt zal men ook de wijsheid vinden die men zoekt”. (Voor het geval dat men niet bekend is met Herman: Herman was een stamhoofd der Chauken of Cherusken, die slechts onder de Latijnse naam Arminius bekend is – maar tot Herman verduitst is, en als officier bij de Romeinen dienst deed tot hij met zijn stam (andere stammen werkten hem sterk tegen) in het jaar 9 in opstand kwam en de vier legioenen van Varus wegvaagde. Dit maakte zo’n indruk dat er een regelrechte Herman cultus ontstond, niet zeer origineel aangezien de historische Odin eveneens vergoddelijkt werd. Naar verluidt stamt Odin uit het huidige Turkije.
Hierna beantwoorde Sanders vragen over “Drawing down the moon”, en gaf hij een verhandeling over de magische wapens: het Pentakel, het Zwaard, de Staf, de Athame, de Gesel (voor mij leek het een soort karwats) de God (bijvoorbeeld Notus voor de Noorderwind) en de bijbehorende engel, voor het Noorden bijvoorbeeld Uriël, en Magoa als demon. Ook bij Sanders is het Noorden de meest heilige richting. Dagda is de Godin van dood en wedergeboorte en staat voor het Westen. Sanders zei dat hij doorgaans een symbolische ketel van dood en wedergeboorte had, maar dat hij die in Engeland had gelaten gezien de moeilijkheden bij transport per vliegtuig. Hij legde eveneens de symboliek der kleuren uit. De morgen werd beëindigd met koordenmagie. Een aantal koorden van een bepaalde lengte werd door 8 personen vastgehouden die in een soort kring stonden. Al deze mensen konden een oprechte wens doen. Het ritme van de beweging werd door Sanders aangegeven en op een bepaald moment was er een onduidelijk geruis, geluid, waarna iedereen zich neerzette en een aantal minuten moest mediteren, en daarna bekomen. Alleen was het storend dat een bakkersknecht het dak op kwam en protesteerde dat de deur van de zaal waar het plaats vond afgesloten was. Deze zaal lag boven de Konditorei, een bakkerij annex restaurant en pension.
’s Middags, na een lange pauze, deed hij een ritueel (waarvan de naam niet tot mij is doorgedrongen) met zijn vrouw waarin kaarsen centraal stonden. Naderhand legde hij de betekenis van de verschillende kleuren kaarsen uit. Ook legde hij de knopenmagie uit. Hij bleef sarcastisch opmerkingen maken ten opzichte van Ulla von Bernus, een vrouw die zich heks noemt, maar het dus in geen geval is, en adverteert dat ze voor DM 6.000,00 een ieder vervloekt. Sanders knoopte iets, terwijl hij haar naam noemde. Ulla had Sanders overigens de dag tevoren benaderd, maar toen hij haar omgekeerde pentakel om haar hals zag jaagde hij haar weg. Haar dochter bleef in de buurt van de bakkerij rondlopen. Op het knopen zelf kan ik helaas niet nader in gaan want het is een ingewikkelde en verwarrende materie.
’s Avonds was er geen programma , maar zoals naderhand bleek is dat er wel op de midzomer zonnewende in het naburige Bad-Meinberg.
De volgende morgen begon het met praktijkvoorbeelden van het werken met de bekende ‘wassen’ beeldjes. Het is immers niet nodig ze van was te maken, als het principe maar hetzelfde is. Eerst kneedde hij een beeldje en beleefde het door in een bepaalde richting met zijn vinger te strijken (het deed me bijna denken aan het maken van bepaalde elementaren). Daarna vertelde hij dat hij wilde proberen vanuit Horn een vrouw in Coventry van borstkanker te genezen door over het poppetje te strijken met zijn duim, die trilde als bij een onwillekeurige spiervertrekking. Hij zei dat het hem helaas niet gelukt was de vrouw van borstkanker te genezen, dat haar borst afgezet zou worden en ze over enkele jaren weer op een andere plek kanker zou krijgen, doch dat hij voorkomen had dat de kanker van de borst zich verder zou verspreiden. Hierna ontdeed hij het poppetje van Od-stof en inspireerde het opnieuw hierbij intensief aan Ulla von Bernnus denkend en sprekend, die de hekserij een slechte naam geeft in Duitsland door haar vele (gelukte en betaalde) vervloekigen. Sanders legde uit dat door zijn werking met het poppetje haar niet iets zou overkomen, geen ongeluk tenminste, maar dat ze voortaan niet meer tegen de meid haar gedoe als hekserij zou verkopen en de hekserij niet meer “zwart” zou maken. Het poppetje dat hij in de naam van Ulla von Bernus gemaakt had werd het zwijgen opgelegd door de lippen met een naald te doorsteken. Hij legde uit dat men in de Wicca niet mag doden door middel van magie, maar men mag wel belemmeren – hij gaf enkele voorbeelden die ik persoonlijk erger vond dan doden, bijvoorbeeld legde hij uit hoe men mensen benen kon breken en nog walgelijker zaken, soms voor zeer egoïstische doeleinden, zoals hebzucht en jalouzie.
Hierna beantwoorde hij vragen, onder andere over de Wicca in het algemeen, daar iemand hem vroeg aan te geven wat het verschil was tussen de Alexandrian Wicca en andere tradities, zoals de Gardneriaanse. Buiten komische en ironische opmerkingen, en dat hij toegaf een bedrieger te zijn, was het enige verschil tussen Alexandrian en Gardnerian enkele versregels, en de meningsverschillen daarover. Sanders bleef vrij vaag, maar maakte in het algemeen een tolerante indruk tegenover andere tradities. Na een iets minder lange pauze dan de dag tevoren werd een zekere Axel tot op een zwembroekje ontkleed en door Sanders ingewijd. Het belangrijkste bij de inwijding deed Sanders, zijn assistente speelde maar een bijrol. Onder andere moest Axel twee parolen -“passwords”: Perfect love and Perfect Trust, geven en werd hij, meer symbolisch dan daadwerkelijk gegeseld met een op een karwats lijkende gesel. Dit natuurlijk terwijl hij geboeid was. De genoemde Axel had aanvankelijk de lezingen tijdens het seminar moeten vertalen, doch werd bij gebrek aan een gerichte woordenschat vervangen door de sarcastisch showfiguur die zich Frater V.D. noemde. Nadat hierover ook de nodige vragen beantwoord waren en er een lange pauze plaatsvond gaf Sanders een speciale kracht door die hij van zijn grootmoeder gekregen heeft – niet de kracht van zijn inwijding doch een speciale kracht van bijzonder vermogen die hij later verkreeg en hem naar blijkt een vorm van verruimd bewustzijn gegeven heeft> Tijdens een Carnaval in Rio achtig muziekje ging men in een cirkel dansen, man-naast-vrouw, en men werd op de grond gelegd, waarna Sanders de hand op het voorhoofd en de kruin legde en zei “Perceive”(ontvang). Slechts vier personen deden niet mee, doch die waren broodnodig om de stoelen opzij te schuiven.
Na afloop spoedde ik me naar het station, waarna ik me 7 uur later thuis bevond. Hoe meer ik mijn eindbestemming naderde, ik in Nederland kwam en op station Rotterdam met voetbalsupporters gekonfronteerd werd, hoe meer het enorme verschil in sfeer opviel. Na afloop van het seminaar valt er iets van je af. Over het geheel genomen waren de seminaars zeer zeker de moeite waard. Enkele kringen in Duitsland schenen tegen de komst van Sanders bezwaar te hebben. Desondanks keert hij tijdens de midzomer zonnewende weer terug.
De sfeer en de ervaringen waar men deelgenoot van was zijn niet juist weer te geven, maar het is toch duidelijk dat Sanders iets bijzonders vertegenwoordigt. Buiten enkele dubieuze kantjes, bijvoorbeeld soms schakelt hij als een schizofreen over en neemt Michael, zijn beschermgeest die hij als elementaar zelf gemaakt heeft, het over. Het verschil is niet zo sterk dat hij bij mij geen lichte twijfels opwekt. Daarnaast leek het soms alsof Sanders duitser als de duitsers wou zijn, en maakte hij zoals reeds betoogd de indruk lichtelijk intolerant te zijn tegenover andere tradities.
Maar toch wil ik boven al stellen dat er van hem daadwerkelijk iets uitgaat dat meer dan “persoonlijkheid” is. Hij is klein van gestalte maar slaagt er desondanks in iets los te maken in de mensen.
Hij geeft een aantal ervaringen die op hun beurt een aantal antwoorden geven op niet gestelde vragen en een aantal andere vragen oproepen. Het waren een aantal ervaringen die een ieder in soortgelijke vorm aan te bevelen zijn.
