Wiccan Rede * Autumn 1983 by Magnus
Het is eind april, enkele dagen voor volle maan, rond half elf ‘s avonds. De bomen zijn nog kaal met een lichtgroen waas ertussen. Als donkere schimmen glijden we geluidloos van steen tot steen in één ritmische beweging, buitenom met tussenruimten van ongeveer 20 meter – het langgraf is 40 meter lang en 8 meter breed, een omtrek van bijna 100 meter – in de richting van de wijzers van de klok. Eén voor één raken we elke steen aan met beide handen en voorhoofd, zeggende: “Wees gezegend”.
Zo nu en dan glinstert een zilveren haarband in het maanlicht, of een lichtspeling op onze zwart-glimmende gewaden. We zijn gekomen om het Langgraf te reactiveren en er opnieuw een heilige plaats van te maken.
Dan lopen we in een rij naar het hunebed in het midden, gaan op gelijke afstanden van elkaar er omheen staan met de armen gespreid als om het te omhelzen en zeggen “wees gezegend”. Daarna gaan we naar het noordelijke hunebed, waar we hetzelfde doen, en hebben zo een lemniscaat gevormd welke de beide oude stenen monumenten verbindt en opneemt in het hele gebeuren.
De lichten worden ontstoken, de hogepriesteres roept de Heren van de Windstreken op, en vormt een Cirkel. Dan klimt ze op de deksteen van de noordelijke hunebed, twee anderen klimmen op de deksteen van het hunebed in het midden en de overige twee stellen zich tegenover elkaar op er tussen in. Dan klinkt helder de stem van de hogepriesteres, die met opgeheven zwaard op de steen staat: “Krachten van de Maan, Krachten van de Oermoeder, Godin van de Ruimte, Oerkrachten van het Universum, ik roep U op. En mét mij roepen U op …, …, …, … Wij roepen U op om neer te dalen op deze plaats, zodat dit een krachtplek van de aarde wordt, van waaruit Energieën van liefde, zegening en kracht zich zullen verspreiden. Zo moge het zijn!”* De anderen antwoorden langzaam bevestigend: “Zo moge het zijn”!
We verzamelen ons weer in een cirkel, en strekken de armen omhoog, elkaars handen rakend. We boren als het ware een gat in de duistere lagen die de Aarde omhullen, breken daar doorheen, openen de handen en vangen zo de Kosmische energieën op. We brengen zo omlaag, steeds dieper, knielen en leggen onze handen op de aarde. Ondertussen visualiseren we de Kosmische Spiralen van licht, in allerlei kleuren en grootte. Met de handen aaneengesloten trekken we nu de Aardespiralen op, die langzaam en moeizaam ontstaan, brengen ze omhoog zodat ze zich kunnen verbinden met de Kosmische spiralen. Opeens is het contact gemaakt! We zijn intussen gaan staan en doen nu met een ruk de armen wijduit om de spiralen de ruimte te geven, en lopen langzaam 3 keer rond. De spiralen werken! Het is alsof een dynamo gestart is en nu stroom opwekt. Dan omhelzen we elkaar met een groot gevoel van vreugde. Tussen ons in, rond het middenlicht, staan in de grond gestoken het zwaard en 5 athames.
Daarna wordt de Cirkel gebannen en op dat moment begint het zachtjes te waaien en horen we in de verte weer het geluid van het verkeer. Nog eenmaal maken we een rondgang buitenom het Langgraf, waarbij we alle stenen tot afscheid aanraken, en komen terug in de Cirkel om de lichten te doven en onze werktuigen te verzamelen. We verlaten de Heilige plaats met een dankbaar en gelukkig gevoel en heffen thuis het glas om een “volbrachte taak” te vieren.
(*) Deze oproep is eenmalig. We hebben ervaren dat we in nieuwe situaties nieuwe aangepaste woorden moeten gebruiken en dat deze woorden soms enkele dagen van te voren, soms ter plekke intuïtief naar boven komen.
De tekeningen van Magnus tonen het Langgraf Schimmeres, D43, bij Emmen, voor de restauratie, en de huidige situatie. Onderaan een impressie van het rituaal.
Reactivering van het langgraf bij Emmen
Diana
Het re-activeren van het Langgraf van Emmen hebben we als een heel bijzondere gebeurtenis ervaren.
‘s Morgens waren we (4 vrouwen en 1 man) de situatie gaan verkennen, wat essentieel bleek te zijn. Want hoewel we in grote lijnen wel wisten hoe we het rituaal zouden uitvoeren n.a.v. informatie van de oude wijze vrouw”-zie het lentenummer van Wiccan Rede- en geïnspireerd door “Tall stones”van Moira Caldecott, gaven de stenen zelf ons nieuwe inzichten. Zo voelde ik b.v. vanuit het Langgraf een enorm gevoel van verlatenheid naar me toekomen dat me hevig aangreep en waarop een reactie in me naar boven kwam van ‘stil maar, nog even, we komen eraan’.
Het werd ons duidelijk dat we elke steen moesten aanraken en begroeten, zodat ze eindelijk weer gezien en erkend zouden worden.
‘s Avonds bij het aanraken bleek, dat er van de stenen verschillende energieën en gevoelens uitgingen: warmte, kou, genegenheid, welkom, verdriet, enz. Tijdens de ‘omhelzing’ van het noordelijkste hunebed voelde een van ons zich door de energie ervan er naar toe getrokken worden en ze moest zichzelf stevig neerzetten om niet te vallen. Voor een ander leek het tijdens de rondgang om de buitenste stenen, alsof sommigen loszaten en wiebelden. (Deze verschijnselen worden ook beschreven in ‘de Megalietenbouwers’ van Francis Hitching).
Verder werd er een paar keer laag langs de stenen een lichtflits waargenomen, alsof iemand er snel met een zaklantaarn langsging. De maan, die eerst steeds verdween achter de wolken, is gedurende het hele gebeuren zichtbaar gebleven en verdween pas weer op het moment dat we klaar waren.
Na het beëindigen van het rituaal voelden we ons uitgelaten als kinderen, omdat we met een overweldigen gevoel van vreugde zeker wisten: het is ons gelukt! Toen we echter naar huis wilden gaan, zei een van ons plotseling: “We zijn vergeten de zuidsteen te begroeten”- We gingen er alsnog heen en toen bleek dat deze steen een zeer negatieve uitstraling had die bij iemand zelfs buikpijn en misselijkheid opriep. We hebben deze energie getransformeerd met water en zout, wierook, het zwaard en het licht, waarna hij al beter aanvoelde. Het feit dat we hem vergeten waren bezorgde hem dus ook de benodigde extra aandacht.
Gedurende het hele rituaal (plm. een uur lang) werden we niet gestoord, en eerst op het moment van vertrek kwamen een paar mensen met een hond aanlopen, die ongetwijfeld zo hun gedachten en vragen gehad hebben bij het zien van vijf in zwarte gewaden geklede figuren ‘s avonds bij het Langgraf.
Voor de maan verdween werd het Langgraf nog enkele momenten heel fel belicht, wat aan de stenen iets sprookjesachtigs gaf, maar wat ook nog een benadrukken leek van de aanwezigheid van deze plaats waar oeroude energieën opnieuw tot leven gewekt waren om weer gebruikt te kunnen worden.
Ondanks het feit dat dit voor ons een geheel nieuwe activiteit was in ons Wicca werk (want de heuvel bij Nijmegen was iets totaal anders) was het ook voor ons een volkomen vanzelfsprekend gebeuren. Alsof lang vergeten kennis spontaan naar boven kwam, waardoor we zeker wisten: zo moet het, en niet anders! En we hebben ons werk onbekommerd gedaan.
Toen een van ons enkele dagen later weer bij het Langgraf kwam, was de sfeer onmiskenbaar anders dan voor de activering. Ook de uitstraling van de zuidsteen was veranderd, al ‘gromde’ hij nog wel wat! En toen ze op de noordelijke deksteen ging zitten ging er een trilling doorheen en begon het weer te waaien.
In een cirkel die we begin mei thuis maakten is ons door de ‘wijze vrouw’ bevestigd dat we a.h.w. een scheur gemaakt hebben in de deken van negativiteit die om de aarde hangt, en dat er nu veel Kosmisch licht op die plaats naar beneden kan komen.
Degene van de groep die het dichtste er bij woont functioneert als de ‘keeper’ van het Langgraf, gaat er regelmatig naar toe, visualiseert dan opnieuw de spiralen en activeert op die manier de energieën die aan het werk gegaan zijn. Deze nazorg is belangrijk, omdat het enige tijd duurt voor de energieën op volle toeren draaien.
